Warszawska grupa medytacji chrześcijańskiej

Iść za Jezusem

Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: „Za kogo uważają Mnie ludzie?” Oni Mu odpowiedzieli: „Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków”. On ich zapytał: „A wy za kogo Mnie uważacie?”

Odpowiedział Mu Piotr: „Ty jesteś Mesjaszem”. Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili.

I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa.

Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie”.

Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, ten je zachowa”. (Mk 8,27-35)

Jezus pyta dziś swoich uczniów, za kogo Go uważają? Pada wiele odpowiedzi, ale w pamięć najbardziej zapadają słowa Piotra, który jako jedyny wyznaje odważnie, że Jezus jest Mesjaszem.

Wydawać się może, że Piotr zdał egzamin. A jednak nie do końca. Choć Apostoł wyznał wiarę w Jezusa, jako Mesjasza, to jednak myśli wciąż po swojemu. Jest gotów iść za Chrystusem, ale na swoich warunkach.

To dlatego zamiast pochwały słyszy mocne upomnienie: „Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku”.

Dlaczego Jezus tak ostro karci Piotra? Dlaczego zwraca się do niego jak do przeciwnika? Czy rzeczywiście myśli i uczucia Jezusa w stosunku do Piotra tak radykalnie zmieniają się w jednej chwili? Otóż nie! Oczywiście to stwierdzenie jest upomnieniem, ale innym niż zwykliśmy zazwyczaj sądzić. W naszej kulturze powiedzenie „zejdź mi z oczu” ma wydźwięk pejoratywny, natomiast w kulturze semickiej i greckiej było powszechnym zwrotem używanym przez nauczyciela w stosunku do ucznia lub przełożonego w stosunku do podwładnego i oznaczało tyle, co „stań za mną”, „nie udawaj ważniejszego niż jesteś”. Tłumacząc zatem słowa Jezusa trzeba zrozumieć, że są one wezwaniem skierowanym do Piotra, by ten pozwolił się prowadzić Jezusowi, by szedł za Nim, by nie poddał się pokusie pychy, która łatwo potrafi wmówić człowiekowi, że wie najlepiej, co powinni robić inni, także Bóg; pychy za którą zawsze stoi szatan.

To nie przypadek, że pycha jest wymieniana na pierwszym miejscu wśród grzechów głównych i źródło wszystkich innych grzechów. Usiłuje nawet oceniać i poprawiać Boga i Jego działanie.

Zresztą tego samego zwrotu używa święty Marek również w opisie powołania uczniów przez Jezusa, gdy Ten zaprasza ich, by Mu towarzyszyli, ale Jezus od razu określa na czym to towarzyszenie musi polegać – ma przejawiać się w naśladowaniu Go, w długim i mozolnym uczeniu się Jego sposobu myślenia i patrzenia, zanim oni sami staną się nauczycielami Ewangelii dla innych.

Zatem Chrystus nie podcina Piotrowi skrzydeł. Pokazuje mu jedynie, że jego koncepcje, pomysły, rozwiązania, choć może wynikają z dobrych chęci, mają się nijak do Bożego sposobu myślenia. Minie jeszcze wiele czasu, zanim Piotr i inni apostołowie zrozumieją sens i logikę krzyża i gdy sami będą gotowi w duchu tej logiki oddać swoje życie. Póki co Jezus przypomina im, że są tylko uczniami a uczeń to ten, kto podążania za swoim Mistrzem w myślach, w słowach i w tym, co robi.

Słuchając tych słów, można mieć pozorne wrażenie, że Jezus zniechęca uczniów do samodzielnego myślenia i poszukiwania. Nic bardziej mylnego. Chodzi bowiem o to, by tak szukać Bożych ścieżek, tak słuchać Słowa, tak pytać i drążyć, by wszystkie nasze pomysły były odbiciem pomysłów Jezusa i naśladowaniem Jego dróg.

Jezusa możemy znaleźć jedynie w odkrywaniu i zgodzie na realizowanie się woli Bożej w naszym życiu, nigdy poza nią. Bo dla Niego realizacja woli Ojca była czymś najważniejszym, czymś co wyznaczało kierunek Jego działania, czymś, co określa mianem pokarmu, którym się na co dzień karmi.

Nam czasem tak ciężko zgodzić się z Bożą wolą, zwłaszcza wówczas, gdy ona nie za bardzo pokrywa się z naszymi planami na życie. Chcielibyśmy iść za Jezusem, ale często jak Piotr, na własnych warunkach.

Właśnie dlatego Jezus mówi także do nas: Bądź ze Mną, ale nie wyprzedzaj Mnie. Bądź blisko, ale pozwól Mi się prowadzić. Bo tylko wówczas nauczy On nas właściwie rozeznawać wolę Bożą, rozumieć ją i odkrywać z zaskoczeniem, że jest dla nasz najlepszym pomysłem na życie.

Warto pamiętać, że nigdy nie zrodzi się w nas gotowość na zmianę, jakiej chce w naszym życiu dokonać Bóg, jeśli nie uwierzymy Jego Słowu i nie pozwolimy, by Ono nas przekonało, by nas przemieniało i prowadziło.

Tylko codzienne życie Słowem Bożym potrafi przenieść nas na nowy, Boży poziom myślenia.

Właśnie tego doświadczył Piotr, który – przy całym swym wewnętrznym poplątaniu – dzięki zaufaniu do Jezusowego Słowa zrozumiał Jego mesjańską tajemnicę. I dlatego mógł odpowiedzieć na nią (choć dużo później) swoim życiem i działaniem.

Wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego, lecz pozostaje martwa jeżeli za Słowem Bożym, w które się wsłuchujemy nie pójdzie nasze życie, które jest dopiero konkretną odpowiedzią na to Słowo.

Wiara jeśli jest prawdziwa i żywa musi być widoczna w naszych wyborach, w naszym sposobie mówienia i myślenia; słowem – musi być widoczna w naszym życiu. Tylko czy jest!?