Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych. (Mk 9,2-10)
Wstępowanie na górę, przebywanie na niej posiada w Biblii głębokie znaczenie. O ile na górę Synaj zstępuje Jahwe, Bóg odległy i niedostępny dla prostego Izraelity, o tyle na górach, które wybiera Jezus objawia się Bóg – Człowiek, do którego może przystąpić każdy. Góry, na które wstępuje Jezus, nie są niedostępnymi szczytami, ale otwartą przestrzenią, na którą zaprasza wszystkich spragnionych miłości i prawdy.
Można powiedzieć, że wstępowanie na górę jest też obrazem życia duchowego będącym wiernym kroczeniem za z Jezusem nie tylko na górę Przemienienia, ale również na górę walki wewnętrznej (której symbolem jest Góra Oliwna) i górę męki i cierpienia (której symbolem jest Kalwaria). Naśladowanie Jezusa jest wiernym podążaniem za Mistrzem – w chwilach radości, cierpienia i trudu oraz chwały.
Na górze Tabor Jezus przemienił się w obecności uczniów. Jego zmieniony wygląd jest symbolem tego, co działo się w Jego wnętrzu; bliskości i całkowitej więzi z Ojcem. Lśniąco białe szaty Jezusa są natomiast promieniowaniem boskości. Wszystko w Nim jest jasne, czyste, świetlane, objawia piękno i światło Boga. Św. Łukasz podkreśla, że przemienienie miało miejsce w czasie modlitwy. Ewangelia chce nam w ten sposób uzmysłowić, że tym, co nas przemienia jest modlitwa, czyli to, co buduje naszą relację z Bogiem. Dzięki niej wszystko w naszym życiu może stać się jasne, przejrzyste, czyste. Głęboka relacja z Bogiem, dzięki której odkrywamy prawdę o sobie i o Bogu, który jest miłością sprawia, że znika potrzeba sięgania po różne maski, iluzje. Musimy zmierzyć się naturalnie z prawdą o naszej słabości, ale to właśnie ona staje się szansą doświadczenia mocy Bożej, o czym zaświadcza na podstawie własnych przeżyć św. Paweł.
Przemienienie Jezusa na górze Tabor dokonało się w obecności Mojżesza i Eliasza. Według tradycji żydowskiej ich pojawienie się miało być znakiem czasów mesjańskich.
Obecność mężów Bożych rodzi w Apostołach uczucia ambiwalentne. Z jednej strony duchową fascynację. Piotr chce utrwalić ten moment i zbudować trzy namioty dla Jezusa, Mojżesza i Eliasza. Propozycja Piotra nie jest wyrazem zakłopotania, lecz nawiązuje do historii Izraela, która mówi o tym, że przebywanie w obecności Boga odbywało się właśnie w Namiocie Spotkania.
Z drugiej strony w uczniach pojawia się lęk, strach, świadomość bóstwa Jezusa i dystansu, jaki dzieli uczniów od Niego. Ambiwalentne uczucia uczniów są wynikiem mistycznego obcowania z tajemnicą świętości i wielkości Boga, a z drugiej strony doświadczeniem Jego bliskości, która rodzi przyjaźń: Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego (J 15, 14-15).
Przemienienie Pańskie to zaproszenie skierowane do nas przez Chrystusa do wstępowania z Nim na szczyty życia wewnętrznego, do odkrywania przemieniającej mocy modlitwy, wreszcie do wzrastania w świadomości, że doświadczenie Bożej obecności w naszym życiu może stawać się w każdym położeniu źródłem naszej radości, której nikt i nic nie zdoła nam odebrać.
