Noc paschalna prowadzi ku najgłębszym prawdom o sensie i celu naszego życia. Jest symbolem grozy budzącej w człowieku niepokój o własny los; jest również przestrzenią, w której Bóg objawia swoją potęgę i miłość. Noc stworzenia. Bóg stwarza świat, gdy jeszcze nie ma światła. Nad wodami unosi się Duch Boży. Potem na Jego słowo rozbłyska światło. Zostaje powołany człowiek, który ma trwać w tym świetle. On jednak odchodzi od Boga, a porzucając Światło, traci wolność. Noc wyjścia z Egiptu. Bóg interweniuje. Wyprowadza z ucisku i zagrożenia, ku nowemu życiu. Cud przejścia przez Morze Czerwone i uwolnienie od ścigającego wroga, to dowód, że Bóg pragnie ocalać i wyzwalać. Mimo dobrych chęci człowiek jednak nie potrafi wytrwać z Nim w przymierzu. Słabość bierze górę. Noc grzechu. Największy mrok to odrzucenie Boga i celowe nieodczuwanie Jego miłości. W tę najgłębszą, duchową ciemność wchodzi Chrystus. On, pełen blasku, przyobleka się w mrok, w mój i twój grzech. Na krzyżu odczuwa opuszczenie, a w chwili śmierci jednoczy się z grzesznikiem. W bezgranicznej ciemności wielbi Ojca i wyznaje tobie i mnie miłość. Jest na progu śmierci, a jednak żyje pełnią życia, która objawi się w Zmartwychwstaniu. 

Dzień pośród nocy doświadczeń. Uwierz, że Jezus interesuje się tobą i chce rozjaśnić twoje ciemności. O własnych siłach nie potrafisz trwać w przymierzu z Bogiem. Możesz zaprosić Jezusa do serca i otrzymać na nowo Ducha Świętego, abyś przez wspólnotę Kościoła, wraz z innymi doszedł do domu, gdzie czeka na ciebie miłujący Ojciec.